ömrümüzü yaşamak değil; yaşayamamak tüketiyor.
sen, okuyamaya doyamadığım romanım olasın istedim
beni bir atasözüne sığdırdın:
kendi düşen ağlamaz.
senin yüzünden şiir yazmayı bıraktım
sırf sen geliyorsun aklıma diye
düşüncemi bir kenarda yaktım
seni bir yerde tutacak kimse olmadığında
gidersin...
bazen de tutulduğun kimseden kurtulmak için
o yerden gidersin...
kimsin! dedi gece devriyesi
açıp bağrımı, yaramı gösterdim...